Terapia interferencyjna – leczenie prądami średniej częstotliwości (1 – 100 Hz), częstotliwość może być stała w ciągu trwania zabiegu lub może periodycznie zmieniać się w wybranym zakresie. Seria drgań prądu średniej częstotliwości powstaje wewnątrz tkanek organizmu w wyniku interferencji (mieszania się) dwóch prądów wyjściowych średniej częstotliwości doprowadzanych do ciała dwoma odrębnymi obwodami i mających różną częstotliwość.
Prądy wyjściowe średniej częstotliwości (3850 – 4000 Hz) łatwo pokonują opór naskórka nie powodując dużego pobudzenia tkanek powierzchownych i nieprzyjemnych odczuć pod elektrodami. Jednocześnie powstające w nich drgania pobudzają nerwy ruchowe i włókna mięśniowie, co powoduje nasilenie krążenia krwi, aktywizację przemiany materii i zmniejszenie bólu w miejscu oddziaływania. Prądy interferencyjne, pobudzające w mniejszym stopniu niż prądy stałe, stosowane są przy schorzeniach obwodowego układu nerwowego, przeważnie w podostrej fazie procesu.
Czołową rolę w mechanizmie terapii interferencyjnej odgrywa ulepszenie obwodowego krążenia krwi. Przejawia się w normalizacji patologicznie zmienionego napięcia głównej tętnicy i łożyska włosowatego, zwiększeniu liczby czynnych kolaterali, ulepszeniu mikrokrążenia. W mechanizmie rozszerzenia naczyń obwodowych podstawowe znaczenie ma ucisk za pomocą prądów interferencyjnych ogniwa współczulnego wegetatywnego układu nerwowego i wzmocnione wydzielanie podczas zabiegu substancji wazoaktywnych. Poza tym prądy powodują kurczenie się mięśni, mają efekt masujący, którego skutkiem może być ulepszenie obwodowego krążenia krwi i krążenia chłonki.
Stymulacja krążenia krwi powoduje lokalny wzrost temperatury, ulepszenie zaopatrzenia tkanek w tlen i zwalczenie ich niedotlenienia, szybkie wydalenie toksycznych produktów przemiany, aktywizację pracy układu siateczkowo-śródnabłonkowego. Przy terapii interferencyjnej рН tkanek zmienia się na bardziej alkaliczny, co pozytywnie wpływa na przebieg procesu zapalnego. Prąd interferencyjny, zdaniem niektórych badaczy, posiada właściwości bakteriobójcze lub bakteriostatyczne. Jest również środkiem troficzno-regenerującym.
Wskazania do stosowania terapii interferencyjnej: schorzenia układu nerwowego (zapalenie nerwu, nerwoból, neurologiczne przejawy osteochondrozy kręgosłupa, kauzalgii, bóle fantomowe, nocne nietrzymanie moczu itd.); choroby układu sercowo-naczyniowego (nadciśnienie I i II stopnia, zaburzenie naczyniowo-wegetatywne, okluzje dotyczące stwardnienia miażdżycowego naczyń kończyn, żylakowate rozszerzenie żył, skutki zapalenia żył zakrzepowych itd.); urazy układu oporowo-ruchowego, zapalenie stawów, choroby zwyrodnieniowe stawów, przykurcz stawów, osteochondropatia; choroby przewodu pokarmowego z przewagą zaburzeń motoryki; zapalenia przydatków macicy; niektóre choroby skórne i in.
Technika i metodyka terapii interferencyjnej. Pacjent podczas zabiegu siedzi lub leży w zależności od schorzenia i lokalizacji oddziaływania. W terapii interferencyjnej stosuje się elektrody metalowe (dwie pary) z cienkimi podkładkami hydrofilowymi. Podczas najczęściej stosowanego stabilnego sposobu oddziaływania elektrody ustawiane są w taki sposób, by idący od nich prąd krzyżował się w miejscu ogniska schorzenia bądź w odpowiednich tkankach. Oddziaływać można również na strefy Heada, odpowiednie fragmenty strefy, poszczególne węzły współczulne lub według metodyki transmózgowej. Stosuje się również ruchomy (kinetyczny) sposób terapii interferencyjnej, przy którym dwie z czterech elektrod podczas zabiegu przesuwa się na ciele chorego, co pozwala oddziaływać na większe obszary skóry.
Moc prądu podczas terapii interferencyjnej jest dawkowana według jego gęstości na elektrodach i zgodnie z odczuciem chorego. Pacjent powinien odczuwać dość silną, lecz przyjemną wibrację przy rytmicznie zmieniających się częstotliwościach lub czuć jak ciarki przechodzą po skórze – przy stałej częstotliwości. Należy pamiętać: im bardziej intensywne są przejawy choroby, tym słabszy powinien być prąd. W ostrym stadium choroby stosuje się zazwyczaj prąd o mniejszej mocy, w przypadkach przewlekłych schorzeń – prąd o większej mocy. Ze względu na adaptację tkanek do prądów interferencyjnych podczas zabiegu należy przez cały czas zwiększać moc prądu w miarę zmniejszenia jego odczucia.